Ter gelegenheid van de Psychological Well being Consciousness Week presenteren we een verscheidenheid aan interessante video games die ofwel rechtstreeks thema’s van geestelijke gezondheid onderzoeken, ofwel kunnen worden gebruikt als hulpmiddelen om spelers op verschillende manieren te ondersteunen. Vandaag zetten we Precise Daylight van Will O’Neill in de schijnwerpers, een verhalend spel over een gewone man die worstelt met de eentonigheid van de 9-5-sleur en zijn overkoepelende depressie.
INHOUDSWAARSCHUWING: dit artikel onderzoekt thema’s als zelfmoord, depressie en angst
(Afbeelding tegoed: Will O’Neill)
“Creator Will O’Neill heeft altijd gezegd dat hij eeuwig dankbaar en ontroerd is dat zijn werk zoveel anderen heeft aangesproken, maar dat hij gewoon een personage en een wereld heeft gecreëerd die zijn realiteit beter weerspiegelden dan die van Kratos of Nathan Drake”.
Uitgebracht in 2013 – destijds op laptop, in 2015 op PS Vita en in 2020 op de Change – Precise Daylight is bedacht met RPG Maker, maar de schattige esthetiek wordt ondersteund door een duister en vaak verontrustend verhaal. Op de officiële web site van het spel staat een disclaimer: “Vanwege expliciet taalgebruik is Precise Daylight niet geschikt voor spelers onder de 18 jaar. Het behandelt ook extreem volwassen thema’s, waaronder depressie en zelfmoordgedachten. Web als bij andere vormen van kunst die deze problemen aanpakken, kan Precise Daylight een extreem krachtige emotionele ervaring zijn – voordat je het downloadt, moet je eerst overwegen wat je reactie op een boek, movie of muziekstuk in een vergelijkbare trant zou kunnen zijn.”
Dat vertelt je in wezen alles wat je moet weten over Precise Daylight voordat je naar binnen gaat, maar ik denk niet dat ik helemaal voorbereid was op hoe ik me daarna zou voelen. Vertegenwoordiging in videogames is zo belangrijk, maar als blanke, heteroman phrase ik hiervoor nauwelijks gemarginaliseerd. Dat gezegd hebbende, terwijl de meeste video games actiehelden, onwaarschijnlijke redders, charismatische pseudo-detectives en een hele reeks andere charmante hoofdrolspelers met innemende eigenschappen uitbeelden, doet Precise Daylight dat niet. Evan Winter is introvert, hopeloos en neerslachtig – een direct gevolg van de depressie en angst waarmee hij dagelijks, elk uur en van minuut tot minuut worstelt.
Echt zonlicht is dus niet bepaald wat je leuk zou noemen. En hoewel het spelen van het spel op persoonlijk vlak niet gemakkelijk was, was ik toch in staat soortgelijke gevoelens in mezelf te identificeren waar ik op dat second mee worstelde. Ik speelde Precise Daylight voor het eerst zes jaar nadat mijn oom zich helaas van het leven had beroofd, en mijn eigen geestelijke gezondheid had veel te lijden onder de nasleep van die gebeurtenis. Dit werd me later precies verteld door professionals in de geestelijke gezondheidszorg, maar het was Precise Daylight dat me mijn diepgewortelde emotionele onrust liet ontwarren – iets waar ik voor die tijd helemaal niet in was geslaagd. Uiteindelijk was het zowel verhelderend als louterend om de schoenen te moeten vullen van een personage dat worstelt met soortgelijke dingen, en het hielp me de eerste stappen te zetten om hulp te zoeken.
(Afbeelding tegoed: Will O’Neill)
Ik heb in de loop der jaren verschillende keren met de maker van het spel, Will O’Neill, gesproken en hij beweert dat dit impact nooit de bedoeling was. Hij heeft altijd gezegd dat hij eeuwig dankbaar en ontroerd is dat zijn werk tot zoveel anderen heeft gesproken, maar dat hij gewoon een personage en een wereld heeft gecreëerd die zijn realiteit beter weerspiegelden dan die van Kratos of Nathan Drake of de Grasp Chief’s – wat een grote onderdeel van wat Precise Daylight zo krachtig maakt. Het is een spel dat ik in deze ruimte altijd aanbeveel, maar het is een gekwalificeerde aanbeveling die met de nodige voorzichtigheid wordt gedaan. Web als de disclaimer van O’Neill hierboven, is Precise Daylight aangrijpend met een enorme reikwijdte om te onderwijzen en te informeren – of dat nu op persoonlijk niveau is of als een middel om iemand anders in je leven beter te begrijpen – maar het is duister, vaak grimmig en kan een moeilijke ervaring. Het was voor mij, maar zonder al te diepgaand te klinken, hielp het me ook naar een betere plek te leiden.
Voor mij was Precise Daylight zijn tijd ver vooruit en weegt het nog steeds evenveel gewicht als tien jaar geleden. Als ooit een sport het idee van wat een videogame eigenlijk is in twijfel trekt, dan is het deze wel – en ik zal er over 10 jaar nog steeds over praten, en nog eens 10 jaar daarna.
Hier zijn 10 video games om gesprekken over geestelijke gezondheid op gang te brengen